اتصال اینترنتی Dial-up برای افراد ساکن مناطق روستایی که سایر اتصالات اینترنتی Broadband در آنها موجود نیست، و یا برای افرادی که به دنبال دسترسی ارزان قیمت به اینترنت هستند، انتخاب خوبی است.

تا وقتی که سایر شکلهای Broadband گرانتر از Dial-up هستند، استفاده از آن ممکن است تنها راه حل ممکن باشد. مخصوصا زمانیکه بودجه کمی دارید و قادر به خرید اتصال اینترنتی ماهواره ای هم نیستید.

استفاده از اتصالات Dial-up هم محاسن و هم مشکلاتی دارد. که در نظر داشتن هر دو مورد در حین تصمیم گیری درباره استفاده یا عدم استفاده از این سرویس ارزان قیمت ، با توجه به نیازهای فرد مفید خواهد بود.

محاسن استفاده از اتصال اینترنتی Dial-up:
در ادامه، برخی از محاسن اصلی استفاده از اتصال اینترنتی Dial-up ذکر می شوند:

• ارزان بودن: بسیاری از ISP ها یا سرویس دهندگان اینترنت Dial-up ، این سرویس را با پرداخت 5 تومان برای هر دقیقه، در اختیار عموم می گذارند. که البته اگر سرویس ماهانه خریداری شود، ارزان تر هم خواهد بود.

• قابلیت استفاده در هر مکانی: شما می توانید از اتصال اینترنتی Dial-up در هر مکانی که یک خط تلفن وجود دارد استفاده کنید. که این مشخصه، اینترنت Dial-up را تبدیل به سرویسی قابل استفاده در اماکن متفاوت میکند.

• راحتی: استفاده و نصب اینترنت Dial-up بسیار راحت است. زیرا برای استفاده از آن نیازی به خرید هیچ نوع سخت افزار اضافه و تنظیم و نگهداری آن سخت افزار نیست.

مشکلات استفاده از اتصال اینترنتی Dial-up:
در ادامه، برخی از شاخص ترین مضرات استفاده از اتصال اینترنتی Dial-up ذکر می شوند:

• سرعت بسیار کم: اتصالات Dial-up به شدت کند هستند. معمولا حداکثر سرعت دانلود و آپلود آنان به 56 Kbps (کیلوبیت در ثانیه) میرسد. یا به عبارتی 7 کیلوبایت در ثانیه. که این خصوصیت آنان را به ابزاری نامناسب برای انتقال صدا و تصویر تبدیل می کند (بیشتر اتصالات Broadband استاندارد سرعتی بین 128 کیلوبیت در ثانیه تا 15 Mbps مگابیت در ثانیه دارند).

• نیاز به اتصال دستی: هربار که قصد اتصال به اینترنت را دارید باید به طور دستی سرویس ISP خود را شماره گیری کنید که این پروسه در برخی مواقع چندین دقیقه به طول می انجامد.

• مستعد قطعی: اتصال Dial-up به شدت مستعد قطع شدن است. مخصوصا اگر خط تلفن شما کیفیت لازم را نداشته باشد یا دارای نویز باشد.

• نیاز به استفاده از خط تلفن: زمانی که به استفاده از سرویس Dial-up مشغول بوده و آنلاین می شوید، خط تلفن شما اشغال می شود. که بدان معنی است که در این فاصله هیچ کسی نمی تواند با شما تماس بگیرد. مگر آنکه خط تلفن شما قابلیت Call Waiting داشته و همچنین مودم شما این قابلیت را پشتیبانی کند.

تنها در شرایطی استفاده از اتصال اینترنتی Dial-up انتخاب خوبی است که بودجه بسیار کمی در اختیارتان باشد و یا امکانات اینترنت پر سرعت را نداشته باشید.

با وجود آنکه استفاده از فناوری Dial-up مشکلات زیادی دارد، ولی دسترسی به اینترنت با بودجه ای کم می تواند این سرویس را به انتخابی خوب برای شما بدل سازد. مخصوصا اگر قصد استفاده زیاد از اینترنت را نداشته باشید.

تمام کسانی که دارای سایت هستند و یا وظیفه مدیریت سایتی را بر عهده دارند با رنک گوگل و الکسا آشنا هستند اما ممکن است به طور کامل ندانند که هر کدام برای چه منظور است و یا کدام ملاک بازدید سایت هست.

رنک گوگل

آدم‌ها دوست دارند اعتبار بیشتری برای سایت خود مهیا کنند. سایت‌های زیادی هم می‌بینیم که اطلاعات کمی روی آن قرار دارد اما رنک گوگل خوبی دارند. آن‌ها می‌خواهند رنک گوگل خود را به رتبه‌ای خوب رسانده تا سایت خود را بفروشند.

دستیابی به رنک گوگل خوب آسان نیست اما به نظر نمی‌رسد ترافیک عامل مهمی برای ارزیابی از طرف گوگلی‌ها باشد. سایت‌های زیادی هستند که اگرچه بازدیدکننده‌های زیادی دارند اما دارای رنک صفر هستند.

چند نکته درباره رنک گوگل صفحات وجود دارد:

اگر رنک گوگل عدد بالایی را نمایش دهد، آن گاه آگهی‌دهنده‌ها نگرانی زیادی برای نمایش آگهی روی سایت نباید داشته باشند. به همین خاطر است که در جهان اینترنت، برای صاحبان وب‌سایت این عدد اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.

اگر رنکینگ شما از طرف گوگل صفر اعلام شد به این معنا نیست که گوگل هیچ اهمیتی به سایت نمی‌دهد و هیچ ترافیکی از طرف گوگل به سوی شما روانه نخواهد شد. صفحاتی هستند که 12 تا 15 هزار پیچ ویو دارند و حدود 90 درصد مخاطب آن‌ها از طرف گوگل می‌آید. پس نگران نباشید. اگر می‌خواهید رنکینگ بهتری داشته باشید بهتر است محتوای اختصاصی‌تری تولید و عرضه کنید و در سایت‌های دیگر مثل شبکه‌های اجتماعی با درج نشانی سایت فعالیت کنید.

رنک الکسا

الکسا، لزوما به سایت‌هایی که بهتر فعالیت کنند رنک بهتری نمی‌دهد. الکسا تاکید بیشتری روی تعداد بازدیدکننده‌های سایت دارد. نزدیکی زمان انتشار مطالب اهمیت چندانی در رنک الکسا ندارد. اما تعداد مطالب و ترافیک بازدیدکنندگان روی رنک الکسا تاثیر می‌گذارد.

به طور خلاصه می‌توان گفت راه‌های کلک زیادی برای بهتر شدن رتبه‌بندی سایت الکسا وجود دارد مثل نصب تولبار الکسا یا ریفرش شدن خود به خودی صفحات وب. به دوستان خود بگویید الکسا تولبار را نصب کنند و روزی چند بار به سایت شما بیایند، معجزه می‌شود بدون این که کار بیشتری انجام داده باشید.

راه دیگری که برای بهتر شدن رنک الکسا می‌توانید در پیش بگیرید، افزایش مطالب سایت است.

نتیجه گیری:اگر قدمت یک سایت، اهمیت آن برای موتورهای جستجو و اجتماعی بودن سایت برایتان اهمیت دارد رنکینگ گوگل را عیار بگیرید، اما اگر فقط تعداد رهگذران روی سایت برایتان اهمیت دارد، رتبه الکسا را قاب بگیرید.

حافظه ی DDR3 جایگزین تکنولوژی اشباع شده ی DDR2 است. درحالی که انجمن مهندسی یکپارچه سازی قطعات الکترونیکی (JEDEC) سرعت حافظه های DDR3-800 تا DDR3-1600 را تعیین کرده است، تولید کنندگان حافظه های الکترونیکی تا 20% از بیشترین سرعت تعیین شده تجاوز نموده اند. با وجود اینکه حافظه های DDR3 با سرعت های 1066 و  1333 به دلیل گرانتر بودنشان نسبت به DDR3-800 هنوز ماهها طول می کشد تا عملا وارد کار شوند، سازندگان بسیاری در این زمینه قطعات DDR3-1600 را پیشنهاد می کنند و بعضا از تولید محصولات DDR3-2000 خبر می دهند. اخیرا با نگاهی به چند قطعه ی DDR3-1333، متوجه می شویم که زمان ظهور محصولات پیشرفته تر فرا رسیده است.

از زمانی که Overclocking (افزایش میزان پردازش  CPUبیش از مقدار نامی آن)  تبدیل به یک امر رایج شد، طرفداران و پیگیر کنندگان حافظه های کامپیوتر شاهد طی شدن جریانات جالبی بوده اند. بعد از آنکه Intel و AMD به منظور جلوگیری از عملکرد سریعتر از حد مجاز CPU سرعت پردازشگرها را محدود کردند، تولید کنندگان مادربورد گزینه هایی را برای دور زدن این تنظیمات معرفی نمودند. افزایش سرعت Bus (گذرگاه داده ها) معادل است با افزایش دیگر متغیر های لازم برای تعیین سرعت clock پردازنده، از اینرو سد و مانع افزایش clock برای FSB (گذرگاه رابط CPU و RAM)  بطور قابل ملاحظه ای کنار گذاشته می شود ولی در عوض برای BUS، پهنای باند بزرگتری را به همراه می آورد. علاوه بر این حافظه ی اصلی نیز به همان نسبت افزایش سرعت می یابد. که بستگی به سرعت عمل آن داشته و این سرعت عمل بطور مستقیم به BUS سیستم (یا در مورد پردازنده­های AMD به سرعت پردازنده) وابسته است. در حالی که حافظه ها پس از جریان oveclocking – که در ابتدا نسبتا کند بود -  مطرح  شدند، محصولات امروزی با در نظر گرفتن برتری از لحاظ سرعت clock طراحی می شوند، که نه تنها حداکثر overclocking سیستم را ممکن می سازند، بلکه پهنای باند حافظه را نیز افزایش می دهند و در نتیجه به عملکرد کلی کمک می نماید.

به دلیل مکانیزم های کم مصرفی مانند تکنولوژی Cool`n`Quiet شرکت AMD و Speedstep ارتقا یافته ی شرکت Intel، همه ی پردازشگرهای جدید می توانند هم با multiplier پیش فرض خودشان و هم با مقادیر کمتر از آن کار کنند؛ ویژگی کم مصرف  بودن، کاهش سرعت پردازشگر را می طلبد. این امر باعث افزایش multiplier برای FSB و همچنین کاهش آن برای پردازنده می گردد تا سرعت clock هسته را تا حد ایده آل محدود کند. از اینرو می بایست ترکیبی از یک گذرگاه سیستمی (system bus) پرسرعت را انتخاب نمود.

از طرف دیگر حافظه های پیشرفته تر با مسائل مربوط به هزینه مواجه می شوند که البته همه ی محصولات خوب با این مورد روبرو می شوند. معمولا سرعت های بالاتر clock حافظه تنها با افزایش شدید ولتاژ دست یافتنی است، و این امر مستلزم دقت در انتخاب IC های تولید شده برای حافظه توسط شرکتهای Elpida، Hynix، Micron، Qimonda و Samsung می باشد. قطعات حافظه ای حاصل ممکن است چندین برابر گرانتر از DIMM های (حافظه های دوقلو) کنونی باشد. برخی از تامین کنندگان، چیپ های کامل حافظه را می خرند و خودشان برش داده، انتخاب و بسته بندی می کنند. و برخی دیگر حافظه های آماده یا حتی قطعات کامل حافظه را خریداری می کنند.

اینتل برای اولین بار در اوایل سال 2005 اولین پردازشگر 2 هسته ای را عرضه کرد این پردازشگر در نسخه های Pentium D و  Pentium Extreme عرضه شد . پس از آن شرکت AMD بود که مدت کوتاهی پس از اینتل اقدام به عرضه پردلزشگرهای دو هسته ای نمود . اگر چه هر دو این شرکت ها محصولی دو هسته ای را به بازار عرضه کردند اما طراحی این دو محصول در برخی موارد و بر اساس کاربرد آنها در سیستمی که در ان تعبیه شده بود به طور کلی متفاوت بود . در این مقاله قصد بر آن است که کاربردهای و نحوه کار پردازشگرهای دو هسته ای و همچنین دلایل استفاده یا عدم استفاده از آنها را نام ببریم.

کاربرد پردازشگرهای دو هسته ای:
اصولا پردازشگرهای دو هسته ای از دو هسته پردازش کننده در یک پکیج واحد تشکیل شده اند که در واقع قابلیت های یک کامپیوتر مجهز به چند پردازشگر را با هزینه ای کمتر فراهم می سازد . از طرفی امکان انجام چندین فعالیت همزمان به کمک پردازشگرهای دو هسته ای میسر می شود. بنابراین پردازشگرهای دو هسته ای به درد کسانی می خورد که مایلند چندین برنامه یا ابزار متفاوت را به طور همزمان مورد استفاده قرار دهند.
البته این به این معنا نیست که پردازشگرهای دو هسته ای قدرت اجرایی برنامه های واحد را افزایش می دهند! اجازه دهید با مثالی این مطلب را روشن کنیم; اگر اهل بازی های کامپیوتری هستید باید یک پردازشگر با قدرت پردازش بالا تهیه کنید, زیرا پردازشگرهای دو هسته ای تنها به اجرای چندین برنامه یا کاربرد چندین ابزار در زمانی واحد کمک می کنند و اجرای برنامه های سنگین مانند برخی از بازی ها به پردازشگر هایی که قدرت اجرایی بالا دارند نیازمند است. اما اگر بخواهید همراه بازی برای مثال به موسیقی هم گوش کنید بحث دیگری است که به طور قطع یک پردازشگر دو هسته ای راهگشا است.

اینتل همواره پیشگام:
همانطور که گفته شد اینتل در زمینه پردازشگرهای دو هسته ای اولین گام را برداشت. پردازشگرهایی که اینتل عرضه کرد مبتنی بر هسته Pentium 4 Prescott بودند در واقع برای اینکه اینتل سرعت عرضه این محصول را به حداکثر برساند دو هسته Pentium D و Pentium Extreme قرار داد که این دو پردازشگر از طریق تراشه MCH موجود در مادربورد با یکدیگر ارتباط داشتند .

 
AMD دومین پردازشگر دو هسته ای:
دومین شرکتی که به عرضه پردازشگر دو هسته ای پرداخت AMD بود . اولین پردازشگر Opteron دو هسته ای این شرکت بلافاصله پس از اولین محصول دو هسته ای اینتل در ماه آوریل به بازار عرضه شد. محصول دو هسته ای بعدی شرکت Athlon 64x و ویژه کامپیوترهای رومیزی بود که در ماه مه 2005 در دو نسخه متفاوت عرضه شد . اگر چه AMD اولین شرکتی نبود که محصول این شرکت در برخی زمینه ها به ویژه در نحوه برقراری ارتباط میان دو هسته پردازنده دارای مزایای فابل توجهی نسبت به محصولات اینتل است.
در راستای همین اقدامات, در چندین ماه گذشته پیشرفت های جدبدی در طراحی پردازشگرها به ویژه از سوی AMD حاصل شده است. این شرکت علاوه بر طراحی یک CPU 64 بیتی که باعث برتری یافتن این شرکت در بازار کامپیوترهای رومیزی پیشرفته شد. در حذف کنترل کننده های حافظه (MCH) نیز گام دیگری برداشت که در عملکرد Athlon64 و ترشه های Optereon یک پیشرفت قابل ملاحظه نسبت به پردازشگرهای Intel به حساب می آید. از طرف دیگر اینتل نیز پردازشگرهای دو هسته ای جدیدی را عرضه کرده اند.

تشابه و تفاوت دو غول بزرگ (INTEL & AMD):
این پردازشگرها بهتر از آن چیزی که شما انتظار دارید کار می کنند . محصول هر دو شرکت دارای دو هسته پردازش کننده فعال در یک قالب هستند . هر یک از هسته ها به صورت مستقل توابع و پردازش هاای داده را انجام می دهد (که البته در مورد اینتل این ویژگی کامل تر است) و هر دو این هسته ها توسط نرم افزار سیستم عامل هماهتگ می شوند.
در حال حاضر AMD فقط پردازشگرهای کلاس سرور Opteron با دو هسته را به طور کامل به بازار کرده و به زودی Athlon64X برای کامپیوترهای رومیزی را نیز به بازار عرضه می کند. اینتل نیز در حال حاضر محصول پنتیوم Exterme رومیزی با دو هسته را به بازار عرضه کرد در حالی که خط تولید Dual Xenons و Pentium D هنوز متوقف نشده است.

 پردازشگرها چگونه کار می کنند؟
پردازشگرهای چند هسته ای در واقع ترکیبی از چند هسته در یک قالب واحد هستند. بنابراین در نحوه طراحی آنها میتوان روش های متفاوتی را به کار بست. برای نمونه چند پردازشگرهای متقارن SMP (Symmetric Multi Processing) روش مشترکی است که برای فعالیت چندین پردازشگر به طور جداگانه با یکدیگر در یک مادربورد مورد استفاده قرار می گیرد. سیستم عامل با هر دو CPU تقریبا به طور یکسان کار می کند و کارهای مورد نیاز به آنها ارجاع می دهد. تراشه های دو هسته ای جدید اینتل و AMD توانایی SMP را به صورت داخلی دارند. پردازشگرهای سرور Opteron دو هسته ای همچنین می تواند به صورت خارجی با دیگر تراشه های دو هسته ای ارتباط برقرار کند.

 
Hyperthreading:
این قابلیت به صورت اختصاصی توسط اینتل در پردازشگر های چند هسته ای به کار گرفته شده است. اینتل برای آنکه از منابع CPU به شیوه بهتری استفاده نماید. فقط قسمت هایی را تکثیر کرده که کار پردازش اطلاعات را انجام می دهد. یعنی آنکه منابع داده در داخل CPU به صورت مشترک استفاده می شود ایده Hyperthreading برای دو برابر کردن مقدار فعالیت تراشه است. تا کاهش عملکرد سیستم که در اثر فقدان حافظه Cash روی می دهد کمتر شود. در این حالت CPUهای Hyperthreading مانند دو پردازشگر حقیقی به نظر می رسند با این وجود, این CPUها نمی توانند عملکردی مشابه دو CPU مجزا مانند CPUهای دو هسته ای داشته باشند زیرا در CPUهای دو هسته ای دو Threads مشابه به طور همزمان و با Cash های جداگانه L1 و L2 می توانند اجرا شوند که این عمل در پردازشگرهای Hyperthreading قابل اجرا نیست.

 چرا پردازشگرهای دو هسته ای ؟
اما چرا دو شرکت اینتل و AMD به طور ناگهانی شروع به توزیع پردازشگرهای دو هسته ای کردند و هر دو با حرارت هر بار نسخه های تازه تری از این محصول را به بازار عرضه کردند؟ ابتدا باید خاطر نشان کنیم که AMD از ابتدا توانایی بالقوه تولید پردازشگرهای دو هسته ای را در محصول  64 بیتی خود داشت. ساختمان ورودی و خروجی برای دومین هسته در CPUهای فعلی 64 بیتی AMD موجود است.
البته برای سیستم های چند پردازشگره یک ایراد عمومی وجود دارد و آن تاخیری است که این CPU ها در اجرای کار سیستم به وجود می آورند. به بیان ساده در حال حاضر روشی برای سیستم عامل های موجود وجود ندارد تا پردازش ها را به طور کاملا مساوی در بین پردازشگرها تقسیم کند.

پردازشگر دوم عموما با یک مداخله کمتر و کارایی پایین تر کار می کند. در صورتی که ممکن است پردازشگر اول به صورت 100 درصد در حال پردازش  باشد. سومین دلیل که کمتر نمایان است نا امیدی AMD و اینتل است.
هر دو شرکت برای افزایش سرعت پردازشگرها و کوچکتر کردن اندازه قالب آنها با یک مانع جدی رو به رو شده اند و تا این مانع حذف نشود و یا تا زمانی که کاربران عمومی متوجه نشوند که GHZ به تنهایی کارایی را بیان نمی کند هر دو شرکت برای دست یافتن به هر پیشرفت که کارایی پردازشگرها را بهبود بخشد تلاش خواهند کرد و تقریبا فلسفه وجودی پردازشگرهای دو هسته ای را نیز می توان همین دلیل آخر دانست.

حافظه یکی از مهم ترین عناصر سخت افزاری استفاده شده در کامپیوتر است . بدین منظور از حافظه های مختلف و با فنآوری های متفاوتی استفاده می گردد . حافظه های "ایستا " ( Static ) و  "پویا" ( Daynamic ) ، دو نمونه متدوال در این زمینه می باشند . کامپیوتر شما ممکن است هم دارای حافظه Static و هم Dynamic باشد . از حافظه های فوق با توجه به تفاوت مشهود قیمت آنان با اهداف متفاوتی اسفاده می گردد . با بررسی نحوه عملکرد هر یک از تراشه های حافظه static و dynamic ، می توان به تفاوت های موجود و علت اختلاف قیمت آنان ، بیشتر واقف گردید .

Dynamic RAM: متداولترین نوع حافظه در حال حاضر محسوب می گردد . درون یک تراشه Dynamic RAM ، هر سلول حافظه صرفا یک بیت اطلاعات را در خود ذخیره نموده و از دو بخش اساسی تشکیل می گردد : یک ترانزیستور و یک خازن . به منظور ذخیره میلیون ها سلول حافظه بر روی یک تراشه از تعداد انبوهی ترانزیستور کوچک و خازن استفاده می گردد . خازن مسئولیت نگهداری صفر و یا یک را برعهده داشته و  ترانزیستور به منزله یک سوئیچ است که مدار کنترلی بر روی تراشه  را به منظور خواندن خازن و یا تفییر وضعیت آن ، مدیریت می نماید . خازن را می توان به منزله یک سطل کوچک در نظر گرفت که قادر به ذخیره الکترون ها می باشد . به منظور ذخیره سازی مقدار یک در حافظه ، می بایست سطل فرضی از الکترون ها پر گردد و برای ذخیره مقدار صفر ، این سطل می بایست خالی گردد . مهم ترین مشکل سطل فرضی ، وجود نشتی و یا سوراخی در آن است که باعث می گردد پس از گذشت مدت زمانی مشخص ، خالی گردد . در مدت زمانی کمتر از چند میلی ثانیه ، یک سطل پر از الکترون ، خالی می گردد . به منظور نگهداری وضعیت خازن و ذخیره سازی مقدار یک قبل از تخلیه خازن ، می بایست پردازنده و یا کنترل کننده حافظه ، خازن را شارژ نمایند . بدین منظور کنترل کننده حافظه ، حافظه را خوانده و آن را مجددا بازنویسی می نماید . فرآیند فوق که به Refresh معروف است به صورت اتوماتیک در هر ثانیه ، هزاران مرتبه تکرار می گردد . علت نام گذاری این نوع از حافظه ها به Dynamic به مفهوم فرآیند Refresh برمی گردد .حافظه های Dynamic ، می بایست به صورت پویا بازخوانی و بازنویسی گردند و گرنه تمامی اطلاعات موجود در آنان از بین خواهد رفت . علاوه بر موارد فوق ، عملیات Refresh زمان خاص خود را داشته و باعث می گردد سرعت آنان ، کاهش یابد  .

Static RAM: از یک تکنولوژی کاملا متفاوت با Dynamic RAM ، استفاده می نماید.  در حافظه های Static از یک نوع فلیپ فلاپ خاص که هر یک از بیت های حافظه را در خود نگه داری می نماید، استفاده می گردد . یک فلیپ فلاپ برای هر سلول حافظه از چهار تا شش ترانزیستور استفاده می نماید . در این نوع حافظه ، ضرورتی به عملیات Refreshing ، نبوده و بدیهی است که سرعت آنان در مقایسه با حافظه های Dynamic به مراتب بیشتر می باشد . با توجه به این که این نوع از حافظه ها دارای بخش ها و عناصر بیشتری می باشند ، یک سلول حافظه Static فضای به مراتب بیشتری را نسبت به یک سلول حافظه Dynamic  بر روی تراشه ، اشغال خواهد کرد.  بنابراین شما حافظه کمتری را در هر تراشه خواهید داشت و بدیهی است که قیمت آنان نیز افزایش خواهد یافت ( میزان حافظه قابل استفاده بر روی هر تراشه ) .

با توجه به موارد اشاره شده ، حافظه های Static سریع و گران قیمت و حافظه های  Dynamic ارزان و کند می باشند . از حافظه های Static به منظور ایجاد حافظه های Cache ریزپردازنده ( حساس به سرعت ) و از حافظه های Dynamic به منظور فضای ذخیره سازی اصلی در سیستم ها ، استفاده می گردد .