فرض کنید آدرسی به شکل زیر از دوستی می گیرید و آن را در جعبه آدرس مرورگرتان تایپ می کنید:
www.world.com/europe/italy/rome.html

پس از زدن enter صفحه ای می آید که می گوید به هر دلیل نمی توانم چنین صفحه ای را باز کنم. در اینصورت تکه آخر آدرس را حذف کنید و مجددا enter بزنید:
www.world.com/europe/italy

 حالا ببینید در این صفحه می توانید لینک rome را بیابید یا خیر. گاهی این صفحه هم نمی آید یا دسترسی شما به این صفحه غیر مجاز است، پس یک قدم دیگر به عقب بروید و enter بزنید:
www.world.com/europe

 ببینید در این صفحه می توانید italy را بیابید. مقصود از این مثال شناخت ساختار لایه لایه آدرسهای اینترنتی بود.

مثال دیگر: در سایتی می گویند پاسخ به سوال شما در این آدرس است:
www.responses.com/cgi-gin/search?dir=engid=1257

اینجا باز ما وسوسه می شویم پاسخ سوالات دیگران را هم بخوانیم. نگاهی به آدرس می اندازیم و می بینیم چیزی می فهمیم یا خیر. این آدرس به ما می گوید در سایت www.responses.com ، در فهرست eng (که احتمالا engineering به معنای مهندسی است) پاسخ سوالی با شماره مشخصه 1257 وجود دارد. پس حالا می توانیم با تغییر 1257 در آدرس به 1255 یا 1256 یا... به بقیه پاسخها نیز دست یابیم. حتی اگر به سایت مراجعه کنیم ممکن است بتوانیم بقیه فهرست ها (علاوه بر مهندسی) را ببینیم و بتوانیم نام اختصاری آن را حدس زده و بجای eng بنشانیم تا بتوانیم به دیگر پاسخها در دیگر زمینه ها دست یابیم .

همیشه انتخاب یک دامنه برای افرادی که تازه به دنیای وب آمده اند کار دشواری بوده. انتخاب صحیح نام دامنه برای تجارت شما در اینترنت حیاتیست. یک انتخاب اشتباه و یک نام دامنه‌ بد، می تواند تاثیرات منفی زیادی در تجارت آنلاین شما بگذارد. یک دامنه خوب اصولا باید کوتاه، ساده در به حافظه سپردن، و در عین حال نشان دهنده‌ برند شما باشد.

در این سری از مقالات شما را با مفاهیم اولیه، اصطلاحات، و انواع دامنه ‌های اینترنتی آشنا خواهیم کرد. پس از مطالعه‌ این سری از مقالات راه هموارتری در انتخاب نام دامنه‌های جدید خواهید داشت.

تولد دامنه‌ های اینترنتی:
در سال 1983 برای ساده سازی فرایند به حافظه سپردن و حفظ نمودن آدرسهای اینترنتی که متشکل از اعداد (آدرس هایIP) بود، DNS یا Domain Name Service بوجود آمد. کار DNS تبدیل همان اعداد به حروف الفباست. در این روش شما بجای به خاطر سپردن چند عدد بی ربط و گنگ، کافیست یه نام را بخاطر بسپارید.

DNS از ساختار سرویس های قدیمی تری استفاده می نمود اما تولد DNS را میتوان آغاز استفاده از حروف بجای اعداد دانست.
15سال از بوجود آمدن ICANN می گذرد. ICANN متولی دامنه های اینترنتی در تمام دنیاست. ICANN مرجع قانونگذاری و سیاستگذاری تمام دامنه ‌های اینترنتی می باشد و در واقع ICANN ناظر برحقوق ثبت کنندگان دامنه در وب است.

انواع پسوند ها:

پسوندهای عمومی : gTLD یا generic Top-Level Domain ، که معروفترین پسوند عمومی دامنه را می توان پسوند COM دانست. امروزه برای وب سایتهای شخصی گرفته تا بزرگترین شرکت های دنیا مورد استفاده قرار می گیرد. اصولا یافتن نام مناسب با توجه به پرطرفدار بودن و عمر طولانی این پسوند کار بسیار دشواریست. از دیگر پسوندها عمومی میتوان به NET و ORG اشاره کرد.

پسوندهای سرزمینی : ccTLD یا CountryCode Top-Level Domain ، که این نوع پسوند ویژه‌ هر کشور می باشد و براساس نام کشورها به آنها تعلق می گیرد. برای نمونه پسوند IR برای دامنه‌ های کاربران ایرانی، و پسوند UK برای انگلستان. این نوع پسوند نیز امروزه طرفداران زیادی پیدا کرده است. نامهای زیبایی که پسوندهای عمومی آن قبلا به ثبت رسیده را در این نوع پسوندها می توان یافت.

WiMax بابردی برابر 50 کیلومتر و سرعت دسترسی معادل 70 مگا بیت بر ثانیه،‌ در حال تکامل بخشیدن به فناوری ADSL است .

نقطه ضعف بزرگ فناوری های باند پهن فعلی آن است که به دلیل نیاز به سیم کشی، نمی توانند همه مناطق را پوشش دهند. زیرا امکان سیم کشی در همه جا وجود ندارد. فناوری WiMax آمده تا این مشکل را مرتفع کند WiMax می تواند امکان دسترسی به باند پهن را برای مشترکان معمولی و تجاری به صورت بی سیم فراهم کند.

البته WiMax رقیب LAN بی سیم نیست. اما انحصار آن را به چالش می کشد. WiMax اینترنت را با سرعت 70 مگا بیت بر ثانیه و در محدوده ای 50 کیلومتری به مجتمع ها و ساختمان ها می رساند و از آن جا به بعد، ایستگاه های کاری از طریق Wlan یا شبکه سیمی به اینترنت متصل می شوند.

بالاتر، سریعتر،‌بیشتر:
نباید سریعا تحت تاثیر اعداد و ارقامی که نشان دهنده سرعت بالای دسترسی و مسائلی از این قبیل است، قرار گرفت . این پارامترها تنها در شرایط آزمایشگاهی حاصل می شوند و در شرایط واقعی، این ظرفیت بین مشترکان به اشتراک گذاشته می شوند.

به عنوان مثال، اگر50 مشترک وجود داشته باشند، به هر کدام از آن ها تنها 1.44 مگا بیت بر ثانیه می رسد و در محدوده 50 کیلومتری حتما این تعداد مشترک وجود دارد. طبق گفته سازندگان ،‌ WiMax هزینه نصب کمی دارد. البته گران تر از Wlan است ، اما ارزان تر از ایستگاه های سلولی GSM تما می شود. این بدان معناست که اپراتورهای WiMax می توانند با هزینه کمتر، سطح بیشتری از شهر را پوشش دهند.
در آینده باید بتوان به جای نصب پردردسر دکل ها در مناطق مرتفع ، به راحتی آنتن ها را در سقف خانه ها و ساختمان نصب کرد.

شبکه های بی سیم در سطح شهر:
اولین نسخه استاندارد WiMax که در آوریل 2002 روانه بازار شد، یک سیستم یک نقطه به چند نقطه بود که در بازه فرکانسی 10 تا 66 گیگا هرتز کار می کرد. انتقال داده در این فرکانس، نیازمند دید مستقیم بود و این که امکان آن در بسیاری از شهرها و مناطق وجود نداشت،نقطه ضعفی برای آن به شمار می آمد.

به همین جهت، در نسخه اصلاح شده این استاندارد، IEEE802.16a که در ژانویه 2003 منتشر شد، مشخصه فرکانسی به محدوده 2 تا 11گیگا هرتز انتقال داده شده تا نیاز به داشتن دید مستقیم در ارتباطات رفع شود.
مشترکان و نقاط دسترسی WiMax در دو باند فرکانسی کار می کنند: 5 گیگا هرتز و 3.5 گیگا هرتز باند 5 گیگا هرتز نیاز به مجوز ندارد و می توان تا توان 100 میلی وات سیگنال ارسال کرد. با این توان امکان پوشش دادن محدوده 30 متری درون محل های بسته و محدود وسیع تری در خارج آن وجود دارد .

اما کار در باند 3.5 گیگا هرتز نیاز به مجوز دارد و با توانی در حدود یک وات، می توان به برد 50 کیلومتر، که در ابتدا بدان اشاره شد، رسید. میزان توان مورد استفاده در این سیستم، به نوع مجوز استاندارد سیستمی که در محل به کار گرفته شده است، بستگی دارد.

پرکاربردترین پیکربندی 802.16a، شامل یک ایستگاه پایه است که از طریق یک PMP، به نقاط دسترسی داخل ساختمان متصل می شود. شعاع سلول ها ، عموما بین شش تا ده کیلومتر است که در این محدوده، کاربردهای دید مستقیم به صورت بهینه کار نمی کنند. همچنین حداکثر شعاعی که از نظر تئوری قابل دسترسی است ، به کار گرفته نشده است. از دیگر کاربردهای 802.16، برقراری ارتباط بین Wlan ها و نقاط تجاری، و اتصال آنها به اینترنت است. در این کاربرد، محل های تجاری می توانند WiMax را در جایی نصب کنند که امکان سیم کشی وجود ندارد.

امنیت بالا:
WiMax تاکنون شامل DES یا Triple DES به همراه یک کلید 16 بیتی بوده است. در زمانی که WiMax بخواهد به صورت رسمی به بازار عرضه شود، از AES یا استاندارد پیشرفته امنیتی استفاده نمی کند که دارای بالاترین ضریب امنیتی در بین الگوریتم های موجود است . این استاندارد ، پایه ای برای روش های امنیتی بعدی سیستم نیز خواهد بود.

این فناوری کجا از WLAN جدا می شود؟
از نظر تئوری، WiMax و WLAN می توانند با هم تداخل کاری داشته باشند. زیرا در برخی کشورها شبکه های WLAN از هیمن محدوده فرکانسی استفاده می کنند. اما زیمنس اطمینان داده است که WiMax از محدود فرکانسی 2.4 تا 2.834 گیگا هرتز به منظور استفاده در WLAN استفاده نکند.

آنتن های هوشمند:
در 802.16 به منظور افزایش محدوده تحت پوشش و بالا بردن بازدهی، امکان استفاده از آنتن های هوشمند نیز فراهم شده است . یعنی به جای یک آنتن از چهار آنتن استفاده می شود. هر یک از این چهار آنتن، در بازه های زمانی معینی، عملیات ارسال و دریافت داده را انجام می دهند. این آنتن ها یا سیگنال های مختلفی را ارسال می کنند یا جریان داده اضافی می فرستند. این تکنیک آخر، برای استفاده در WiMax یک روش ایده آل است. زیرا باعث می شود علی رغم موانع مختلفی که در مسیر ارتباطی وجود دارد، مانند ساختمان ها و درختان ، حداقل یک سیگنال ، شانس رسیدن را بیاید و دیگر نیازی به ارسال مجدد نباشد.

طبق بررسی اینتل، بازدهی این آنتن های چهارگانه که به MI-MO یا چند ورودی- چند خروجی معروفند، چهار برابر آنتن های تکی است . برای رسیده به توان مشابه در آنتن های معمولی، باید میلیون ها بار توان بیشتری مصرف کرد. البته، سیستم هایی که از آنتن های MI-MO استفاده می کنند، برای مدیریت صحیح سیگنال ها نیاز به پردازش بیشتری دارند.

اینتل بر این باور است که این آنتن ها در سیستم های انتقال داده آینده، حتما مورد استفاده قرار می گیرند. همچنین می توان بدون پرداخت هزینه بالا، از این آنتن ها در pcها و نوت بوک ها استفاده کرد، زیرا هزینه تمام شده هر آنتن ، کمتر از یک دلار خواهد بود.

IEEE802.16 علاوه بر استفاده از آنتن های هوشمند ، از شبکه های Mesh نیز، که برای تحت پوشش قراردادن مناطق گسترده تر کاربرد دارند، پشتیبانی می کند. در شبکه های Mesh تلفن های همراه ،‌PDAها، نوت بوک ها ، بازی های الکترونیکی، و pcها به عنوان نقاط تقویت سیگنال شبکه مورد استفاده قرار می گیرند تا به این ترتیب، دامنه تحت پوشش شبکه به میزان زیادی گسترش‌ یابد. ویژگی این شبکه ها در این است که ادوات به کار رفته، ارسال را با توان پایین انجام می دهند تا نیاز به مصرف انرژی زیادی وجود نداشته باشد. این ویژگی در شبکه هایی که ادوات به کاررفته در آن ، مانند تلفن های همراه یا PDAها، از باتری استفاده می کنند،‌ بسیار مهم است .

اینتل که خود از پشتیبانان این نوع شبکه بی سیم است، محصولات نیمه هادی مربوط به آن را در سال 2004 به بازار عرضه کرد. این قطعات مناسب ادوات سمت مشترک است که نقاط دسترسی WiMax می باشند. زیمنس تمایل دارد ایستگاه های پایه را در نیمه سال 2005 ارائه کند.

محصولات کاربر نهایی سازگار با 802.16 در سال 2006 و تلفن های همراه و PDAها با قابلیت کار با WiMax در سال بعد از آن آماده عرضه می شوند. اگر این محصول در حوزه MAN یا شبکه های شهری چنان موفق باشد که WLAN در صنعت بوده است، آینده خوبی در انتظارش خواهد بود. WLAN به خاطر تبعیت از یک استاندارد جهانی، گسترش خوبی پیدا کرده است و می توان هرجا از آن استفاده کرد.

Paul Otellini، قائم مقام اینتل، پیش بینی می کند که طی دو تا چهارسال ، WiMax به همان جایگاهی برسد که WLAN در حال حاضر قرار دارد. اولین نوت بوک با قابلیت کاربا WiMax در 2006 در بازار خواهد بود و بنا به گفته Otellini، می توان در سال بعد منتظر تلفن همراه و PDA آن بود.

با روشی که در این مقاله توضیح داده میشود، ممکن است بتوانید سرعت اینترنت خود را تا 20 درصد افزایش دهید. در واقع این روش باعث بهینه شدن سرعت اینترنت شما میشود. یعنی اگر مشکل نرم افزاری باعث کم شدن سرعت اینترنت شده باشد، این روش آن را برطرف میکند. اما اگر وضعیت اینترنت شما در حالت بهینه باشد، این روش تاثیری نخواهد داشت. در هر صورت امتحان آن بی ضرر است.

روش کار:

1- Run را از منوی Start اجرا کنید.

2-  در کادر Run عبارت gpedit.msc را تایپ کرده و OK را کلیک کنید.

3-  منتظر بمانید تا Group Policy اجرا شود.

4-  در بخش Local Comuter Policy و در زیر Computer Configuration گزینه Administrative Templates را باز کنید. (این کار با کلیک بر روی علامت+ کنار آن انجام دهید )

5-  در لیست باز شده گزینه Network را باز کنید.

6-  حال در این لیست Qos Packet Scheduler را انتخاب کنید.

7-  به گزینه هایی که در سمت راست ظاهر می شوند دقت کنید.

8-  بر روی Limit Reseivable Bandwidth کلیک راست کرده و Properties را کلیک کنید.

9-  پس از اینکه پنجره ی Limit Reservable Bandwidth Properties باز شد در قسمت Setting و در زیر Limit Reservable Bandwidth گزینه Enabled را انتخاب کنید.

10-  مشاهده می کنید که با انتخاب آن در روبروی Bandwidth Limit مقدار پیش فرض آن یعنی 20 درصد به نمایش در می آید.

11-  به جای عدد 20 مقدار 0 را تایپ کرده و OK را کلیک کنید.

12-  حال به سراغ همان Connection که به وسیله ی آن به اینترنت وصل می شوید رفته، کلیک راست کنید و Properties را بزنید.

13-  به برگه Networking بروید و دقت کنید که QoS Packet Scheduler فعال باشد.

14-  این پنجره را OK کنید.

15-  کامپیوتر خود را Restart کنید.

اکنون با اتصال دوباره به اینترنت، افزایش سرعت را احساس خواهید کرد.

قطعا برای شما نیز پیش آمده است که در موتور جستجوی گوگل در جستجوی یک مطلب خاص بوده‌اید، اما با کلیک بر روی نتیجه ظاهر شده، سر از یک وب‌سایت تبلیغاتی درآورده‌اید. این روزها رشد قارچ‌گونه سایت‌های اسپم در مورتورهای جستجو به ویژه گوگل، به یکی از مصائب ایرانیان در محیط اینترنت تبدیل شده است. این گونه سایت‌ها با استفاده از یک الگوریتم خاص، هر آنچه که شما در جستجوی آن هستید را به عنوان یک نتیجه در صفحه نتایج گوگل نمایش می‌دهند. پس از ورود به این گونه سایت‌ها نیز نتیجه‌ای خلاف آنچه انتظار داشتید مشاهده خواهید کرد. معمولا صفحه‌ای پر از تبلیغ که بر خلاف آن چه شما جستجو کرده‌ اید را تحویل‌ تان خواهد داد. با توجه به این الگوریتم، چنین سایت‌هایی خیلی زود دارای یک بازدید پوشالی خواهند شد و در موتورهای جستجو در نتایج اولیه قرار می‌گیرند. اما راه مقابله با این گونه سایت‌ها و حذف آنها از گوگل راه چندان سختی نیست، به ویژه اگر از مرورگر فایرفاکس استفاده می‌کنید. در این ترفند قصد داریم به نحوه حذف این گونه سایت ها از لیست نتایج گوگل بپردازیم.

روش کار به این صورت است :
بهترین راه استفاده از مرورگر فایرفاکس و بهره‌گیری از یک افزونه خاص است.
این افزونه که OptimizeGoogle نام دارد امکانی را در اختیار شما قرار می‌دهد که با استفاده از آن می‌توانید این سایت‌های اسپم را از لیست نتایج گوگل حذف کنید. به این صورت که با قرار دادن آدرس هر یک از سایت‌های اسپم در آن، دیگر خبری از نتایج مربوط به آن سایت در لیست نتایج گوگل نخواهد بود.
برای نصب این افزونه از لینک زیر اقدام نمایید:

https://addons.mozilla.org/en-US/firefox/addon/52498

پس از نصب افزونه، در فایرفاکس  از منوی Tools به Add-ons بروید. سپس بر روی دکمه Options مربوط به این افزونه کلیک کنید. حال با ورود به قسمت Filter میتوانید آدرس سایت‌های اسپم را در هر سطر وارد نمایید.
با انتخاب دکمه OK، از این پس سایت‌های وارد شده، در لیست نتایج گوگل نمایش داده نخواهد شد.

در این خصوص به نکات زیر نیز توجه داشته باشید:
? سایت‌های اسپم با توجه به استفاده از اسکریپت‌های یکسان با کمی تبحر در همان نگاه اول در لیست نتایج، قابل شناسایی هستند. به این صورت که همگی، آنچه که شما جستجو کرده‌اید را عینا در آدرس خود دارند و عناوینی نظیر src و search در آدرس‌های آنها قابل مشاهده است.
? شما می‌توانید این گونه سایت‌ها را به گوگل گزارش دهید تا خود گوگل آنها را پس از بررسی از لیست نتایج خود حذف کند. بدین منظور می‌توانید از فرم زیر استفاده نمایید:

https://www.google.com/webmasters/tools/spamreport?hl=fa

? آنتی‌ ویروس‌های مختلف نیز معمولا قسمت‌هایی جهت اضافه کردن سایت‌های بلوکه شده در موتورهای جستجو دارا هستند.